Uit eigen ervaring weet ik dat je, als je de was ophangt, altijd wel een paar knijpers laat vallen. Op zich is dat geen probleem, je raapt ze op en probeert het opnieuw. Maar dat is natuurlijk wel wat lastiger als je op een hogere verdieping woont en je geen andere keuze hebt dan je was buiten aan je balkonnetje te laten drogen.

Of deze bewoners van de appartementen op de begane grond hun afdakje hebben gemaakt voor de schaduw of omdat ze de zegen van wasknijpers van boven beu waren, weet ik niet, maar waarschijnlijk hoeven ze zelf nooit meer wasknijpers te kopen.

Ik had ooit de fout gemaakt om dit mesje met vochtige handen aan te raken en het daarna weg te leggen. O2 is een prachtig staal, maar wel erg roestgevoelig en door mijn onzorgvuldigheid had het lemmet een paar flinke roestplekken opgelopen. Het werd dus tijd om het nog eens goed onder handen te nemen en bij te slijpen. Omdat ik achteraf de hoekige knikken in het lemmet en de achterkant van het handvat toch niet goed bij zo’n klein mesje vond passen, heb ik die ook gelijk veranderd.

Het lemmet heeft nu een speerpuntvorm en de sneden zijn met een grovere slijpband onder een schuine hoek vanuit het midden geslepen, waardoor de slijpvlakken nu een lichte lijnstructuur hebben. Ook heb ik de bolsters en het handvat wat meer afgerond en de hoekige achterkant rond geslepen. Het handvat is daarna met cyano-acrylaat afgewerkt en het lemmet heeft een laagje olie gekregen.

Voor het kistje heb ik een oude bamboe snijplank geofferd, hieruit heb ik dunne plankjes gezaagd die met houtlijm aan elkaar zijn bevestigd. Het binnenframe is van berkentriplex en heeft leren strookjes op de contactplaatsen met het mes. Aan de binnenkant van het kistje zit een etiket met de specificaties en aan de buitenkant eentje met het nummer en de nieuwe naam van dit mes: Imp. Het is vernoemd naar de kleine plaaggeesten, die ondeugende neven van de elven.

Ondanks dat het aangepaste mesje nog precies even lang is als eerst en slechts 6 gram lichter is geworden, voelt en oogt het wel heel anders. Het lemmet ligt een stuk makkelijker in de hand en het lemmet snijdt soepeler.

Klik hier voor het  bericht over ZGM no. 3, hier voor meer foto’s van ZGM no. 3, hier voor meer foto’s van ZGM no. 3v2 (Imp) en hier voor meer foto’s van andere zelfgemaakte messen.

Oorspronkelijk werd dit museum in 1823 opgericht, het heeft een behoorlijk uitgebreide collectie van een kleine half miljoen stuks en alle ruimte en middelen om deze naar eigen believen te presenteren. In 2021 werd het museum na een uitgebreide renovatie heropend en kreeg het zijn hippe moniker van Mobe. Het middelgrote museum probeert om bezoekers op een “holistische manier een ervaring van de biodiversiteit te bieden”.

De eerste verdieping van het gebouw, le plateau, biedt ruimte aan tijdelijke exposities, de tweede verdieping, mécanique du vivant, verkent via multimedia displays processen zoals voortplanting, voeding en beweging. De derde verdieping, paysage, gaat over de geologische en ecologische processen die de regio hebben gevormd en de vierde verdieping, 4 tiers, biedt een open ruimte voor debat en discussies. Allemaal behoorlijk goed doordacht dus. Het museum ziet zichzelf dan ook graag als een centrum van educatie en maatschappelijke betrokkenheid, waar men, door het bevorderen van begrip voor milieuvraagstukken en biodiversiteit, mensen in staat stelt om beter geïnformeerde en verantwoordelijkere beheerders van onze planeet te worden. Een geweldige ambitie.

Het ontbreekt ze duidelijk niet aan goede intenties, maar het komt toch niet tot muziek. Geld noch moeite is gespaard om een sterk missiestatement op te stellen. Hun salespitch is uitermate goed doordacht en trok destijds ongetwijfeld genoeg fondsen aan om niet alleen de recente renovatie maar ook nog enkele toekomstige aanpassingen mee te kunnen financieren. Het vervelende is alleen dat ik in het museum weinig van die goede intenties terug zag, voor mij was er niets holistisch aan de hele ervaring. Ik voelde me zeker niet geprikkeld om over grote vraagstukken als milieu of biodiversiteit na te denken, laat staan om daarover te discussiëren.

Wat vond ik dan wel in het museum? Een forse collectie doorsnee specimen en displays, die zich in vrijwel niets onderscheidde van de vele andere musea die eenzelfde doel nastreven. Het enige in het oog springende verschil was wellicht de verlichting, of beter gezegd, het gebrek daaraan. Aan de buitenkant oogt het museum open en licht met een grote glazen pui. Ook de entree is open en ruim, maar nadat je het museum via de ontvangsthal bent binnengekomen, word je door een deur geloodst en voelt het alsof je een donkere bioscoopzaal binnenstapt. De interieurontwerpers hebben ervoor gekozen om alle ruimtes, behalve de entree en de vierde etage, in een half duister te zetten, De vloeren, muren, plafonds, displays, vrijwel alles is zwart geschilderd. Dat lijkt op papier misschien aardig, maar gaat je na een kwartiertje al snel tegenstaan. Je kunt veel van de tentoongestelde objecten amper zien, vaak vallen ze weg tegen de donkere achtergrond of in de vele reflecties van de felle spotjes in het glas van de vitrines.

Eén grote glazen wand vult, over meerdere verdiepingen, de zijkant van het museum. Hierachter staan verschillende objecten tentoongesteld, die je vanaf de galerijen tegenover de centrale trap kunt bekijken. Wederom een leuk idee, en voor die opgezette beer of grote roofvogel werkt het misschien ook wel, maar voor al de andere kleine objecten, zoals die modellen van paddenstoelen die er staan, zul je toch echt een verrekijker mee moeten nemen.

Als je uiteindelijk op de bovenste verdieping komt, sta je even met je ogen tegen het licht te knipperen en voelt het alsof je weer een beetje lucht kunt halen. Je kunt van daaruit ook nog even naar de serre die de hele voorgevel van het gebouw beslaat. Al met al toch een uniek museum, waar de hoge verwachting die het missie-statement schept, helaas niet helemaal wordt waargemaakt.

Klik hier voor meer foto’s van MOBE en hier voor foto’s van andere natuurhistorische musea.

Hoewel ik het ontwerp van dit oorspronkelijke mesje best ok vond, stoorde ik me er toch aan dat het lemmet net niet helemaal recht in het verlengde van het handvat lag en dat de dikte van de rug van dit lemmet, in relatie tot het formaat van het handvat, iets te breed aanvoelde.

Ik heb het oorspronkelijke handvat van ebbenhout er dan ook vanaf gehaald en een nieuwe gemaakt van papiermicarta. Dit nieuwe handvat staat wel exact in lijn met het lemmet en omdat dit handvat iets langer en lichter van kleur is, voelt en oogt het ook beter in balans. Verder is het handvat zelfs nog iets slanker geworden en heb ik dezelfde pin als van het eerste mesje gebruikt om het mee aan het lemmet vast te maken. Het lemmet is ook iets bijgeslepen, de snede is nu een stuk minder convex en dunner, waardoor het veel makkelijker snijdt.

Het eenvoudige kistje is gemaakt van een plank geïmpregneerd hout dat van een oude schutting komt. Het heeft een uitneembaar binnen-kistje van berkentriplex met strookjes tuigleer op de contactplaatsen met het mes. Aan de binnenkant van het deksel zit een etiket met daarop de specificaties en aan de buitenkant eentje met de naam en het nummer van dit mes.

Deze tweede versie is 18cm lang met een lemmet uit 440C staal van 7cm en weegt slechts 52 gram. Hij is vanwege zijn eenvoudige, gestroomlijnde silhouet naar een snoek vernoemd.

Klik hier voor het bericht over ZGM no. 10, hier voor meer foto’s van ZGM no. 10, hier voor meer foto’s van ZGM no. 10v2 (Esox) en hier voor meer foto’s van andere zelfgemaakte messen.

Op mijn klimroos zitten elk jaar bladrolwespen, eigenlijk zou je de opgerolde bladeren daarvan weg moeten knippen en in de kliko moeten doen, maar mij storen die delicate groene sigaartjes niet.

De bladwesp legt in mei haar eitjes op de roos, de uitgekomen larven beginnen direct aan de rozenbladeren en vreten deze op zo’n manier vanaf de top van het blad langs de nerf af, dat de bladeren omkrullen en een kokertje vormen. De larve zekert deze koker met zijde en vreet, met alleen haar kopje boven de opening van de koker uit, aan het blad dat zich daardoor steeds verder oprolt. In juni en juli verlaten ze hun beschermende behuizing en trekken ze de bodem in. Daar zullen ze zich verpoppen en overwinteren.  

Deze kleine larven lijken op rupsen maar hebben zes in plaats van vijf paar buikpoten. Ze zijn groendoorschijnend en hebben een fel oranje tot donkere kop. Het volgroeide wespje is slechts 4 mm klein, zwart, onopvallend en lijkt op een vliegje.

Lees ook: Rozenbladwespen (Caliroa aethiops).