De meeste tuinbezitters zijn gebeten op de mol. Hij verruïneert hun gazon en dat is voor hen onvergeeflijk. De verkoop van mollenvallen is dan ook big business, op internet vind je legio manieren  om van de mollen in je tuin af te komen, variërend van diervriendelijke mollenbuizen en zon-aangedreven ultrasone verjaagsystemen tot aan gifgas, gebroken glas en elektrificatie. Toch blijken de ouderwetse dodelijke mollenvallen toch nog steeds het meeste in trek te zijn.

Maar het is raar dat wij in Nederland zo negatief over onze mollen zijn, in veel omringende landen is de mol terecht een beschermde diersoort. Dankzij het koninklijke decreet van 5 februari 1920 was dat bij ons vroeger ook het geval, maar sinds maart 2005 koos de regering toch maar liever voor het gazon. Alhoewel, als we eerlijk zijn waren het niet zozeer de stedelijke tuintjeshouders die ervoor zorgden dat de mol zijn beschermde status verloor, maar eerder de in Nederland oppermachtige en alom aanwezige boerenlobby. In 2005 was men onderhevig aan kabinet Balkenende II, de CDA een traditioneel boerenpartij, had toen niet alleen de meerderheid maar leverde ook de landbouwminister.  De beslissing de mol van zijn beschermde status te ontdoen, is helaas niet het enige voorbeeld waarbij bestuurders hun oor laten hangen naar hun ongeïnformeerde maar luid roepende achterban.

Deze mol is overigens daadwerkelijk doodgebeten. In dit geval niet door een gazonbezitter maar door diens hondje. Hij lag bebloed in een natuurgebied waar men honden eigenlijk aan de lijn moet houden, maar waar vrijwel niemand zich iets van aantrekt.

Lees ook: Grutto (Limosa limosa), Geelwangschildpadden, van de wal in de sloot (Trachemys scripta troosti), Halsbandparkieten in de Broekpolder (Psittacula krameri) en De rode of Amerikaanse rivierkreeft (Procambarus clarkii).

Klik hier voor meer foto’s van dode dieren.