Dit felle rode diertje kroop langs een sloot in natuurgebied De Brand. Toen ik dichterbij kwam om een foto te maken,  richtte hij zich op en zwaaide met zijn formidabele klauwen.

Die felle oogjes die je zo indringend aan lijken te kijken zijn geen oogjes, maar openingen van de antenne-klieren. Zijn echte ogen zijn die zwarte bolletjes aan de zijkant van zijn kop. De antenneklieren, of groene klieren, bevinden zich in de kop van een kreeft en functioneren als een soort lever-alvleesklier-nieren, ze verwijderen afvalstoffen en overtollig water uit het bloed. Voor veel mensen is dit het smakelijkste deel van de kreeft, het wordt onder de naam tomally of kreeftenlever graag gegeten. Dat is echter niet zonder gevaren, net als alle leverachtige organen kan het hoge concentraties giftige stoffen, zoals PCB’s bevatten. Het is dus verstandig om deze delicatesse niet te vaak te eten.

Deze invasieve exoot zorgt in Nederland overigens voor heel wat overlast, hij ondergraaft walkanten en dijken die daardoor kunnen verzakken en vreet sloten en riviertjes kaal waardoor er geen voedsel voor andere dieren overblijft. Gek genoeg zorgt dit kreeftje niet alleen voor overlast, zijn vlees schijnt daarnaast enorm lekker te zijn. Het is dan ook onze meest gegeten rivierkreeft. Nu zou je dus denken dat men blij zou zijn met elke amateur visser die zo’n kreeftje vangt en thuis met boter en knoflook bereidt, maar gek genoeg mag je deze kreeften dus niet vangen, dat is dankzij de visserijwet alleen toebedeeld aan beroepsvissers. Deze (slechts) 175 vissers hebben echter zoveel vragen over  de regelgeving en het toegestane vismateriaal, dat ze hun handen er liever niet aan branden. Het gevolg is dat deze Amerikaanse rivierkreeft al sinds 2016 aan een schijnbaar onstuitbare opmars bezig is.