Deze schildpad is langzaam aan het doodgaan. Hij verhongert, jaar na jaar verliest hij meer reserves tot hij uiteindelijk van pure uitputting en honger zal omkomen. Deze lijdensweg kan wel zes jaar duren. Zijn vorige eigenaren hebben hem in de sloot gedumpt. Waarschijnlijk waren ze hem beu of werd hij te groot. Deze schildpadden kunnen wel 35 jaar oud worden en overleven dus vaak het verantwoordelijkheidsgevoel van hun eigenaren. Misschien dachten zij zelfs wel dat ze hem zijn vrijheid teruggaven toen ze hem in de sloot zetten, maar niets is minder waar. Schildpadden kunnen pas eten als de temperatuur boven de 18 ºC komt, aangezien dat in Nederland maar een beperkt aantal maanden per jaar is, bouwen ze niet genoeg reserves op en verhongeren ze dus langzaam. Soms hoor je mensen zeggen dat ze zich in Nederland kunnen voortplanten, waarschijnlijk omdat ze ieder jaar meer schildpadden in de sloot of stadsvijver zien. Maar dat is helaas bedrog, ook daar is het in Nederland te koud voor. Ieder jaar worden er gewoon meer schildpadden bij gedumpt.

Wie van zijn schildpad af wil, moet die eigenlijk naar een opvangcentrum brengen. Maar omdat die daar vaak geld voor vragen, het onderhouden van dieren is nu eenmaal niet gratis, kiezen veel eigenaren liever voor de sloot. Sommige mensen geven ze mee aan een dierenambulance, maar die zetten ze, ondanks dat dit verboden is, de volgende dag zelf vaak ook uit in een sloot.

Als je zo’n eenzame schildpad langs de slootkant ziet liggen kun je hem beter niet zo maar oppakken, tenzij je hem naar huis wilt nemen. Als je hem oppakt, ben je voor de wet de eigenaar en dus verantwoordelijk. Schildpadden zijn uiteindelijk exotische dieren en deze mag je van de wet niet zomaar verplaatsen.

Lees ook: De Rode of Amerikaanse rivierkreeft (Procambarus clarkii) en Halsbandparkieten in de Broekpolder (Psittacula krameri).