Regelmatig kijk ik naar een achterkant. De kant die zichzelf niet presenteert en die is afgekeerd van de toeschouwer kan onbedoeld mooi en verhelderend zijn. Of het nu gaat om de achterkant van een schilderij, een gebouw, een boek, de maan of een mens, je beeld is nooit helemaal compleet als je niet weet hoe de achterkant eruit ziet. Vaak is zo’n achterkant zelfs spannender dan de voorkant, wat rauwer en eerlijker.

Zoals de achterkant van dit reclamebord. Aan de voorkant wordt poster over poster gelijmd, allemaal even kleurrijk en glad. Terwijl de achterkant langzaam verweert, meer zichzelf wordt en meer karakter krijgt. De voorkant ben ik vergeten, maar de achterkant, oh die achterkant…

Lees ook: Onbedoeld Abstract Expressionisme, Waterkringen, Rijp en neuronen, Pareidolie in het riet en De kanalen van Mars.