Het overkomt me wel vaker, dat iets onbedoelds of toevalligs me enorm aangrijpt. Zo liep ik een aantal jaren geleden door Antwerpen en raakte ik gefascineerd door een dicht geschilderde etalage. Men was aan het verbouwen en had de binnenkant van de etalageruit met grote halen witkalk dichtgezet. De kalk liep in grote druipers uit en was op veel plekken uitgeveegd en weggekrast. De winkel zelf stond in de schaduw en de zon beschenen gevel van de kerk aan de overkant van de straat reflecteerde in de dichtgezette ruit. Het totale effect was buitengewoon en leek nog het meest op een abstract expressionistisch schilderij. Het spontane handschrift van de grote halen van de witkwast samen met de druipers, krassen en wisselende kleurreflecties gaven het geheel een rauwe expressie en diepte waar veel kunstenaars jaloers op zouden zijn. Als je de ruit in stukjes had gesneden en had ingelijst, had je de fragmenten zo in een museum kunnen hangen.

Ik had helaas alleen mijn kleine compact camera bij me en hoewel ik me had voorgenomen om later met betere apparatuur terug te komen, is het daar nooit van gekomen.

Lees ook: Vertraagde pas, Plakband achter het raam, Ondermonds gemompel en Het hoekje om.