Vroeger was mij verteld, dat je, als je iets had geschreven wat een ander niet mocht lezen, je dit niet moest doorkrassen, maar er een nieuwe tekst overheen moest schrijven. Op die manier zorgden de meerdere teksten over elkaar ervoor dat het onleesbaar werd en je niet meer kon achterhalen wat er oorspronkelijk stond. Je kreeg dan een rommelig tekstbeeld waar je tegelijkertijd meerdere betekenissen en woorden in kon lezen. Sommige letters lagen dan op zo’n manier over elkaar dat je er zelfs meer letters in kon zien dan er over elkaar heen waren geschreven. Al die losse letterfragmenten boden bij elkaar veel meer ruimte aan interpretatie dan er in de oorspronkelijke tekst aan betekenis lag.

Pareidolie is een psychologisch verschijnsel waarbij men aan willekeurige indrukken allerlei betekenissen hecht. Omdat onze hersenen graag geordend werken en behoefte hebben aan samenhang en betekenis, zien we vormen in de chaos en horen we woorden in ruis. Daardoor herkennen we sterrenbeelden, zien we een mannetje in de maan en horen we duivelse teksten als we de Beatles achteruit beluisteren.

Deze foto van geknakte rietstengels heb ik een poos geleden in de Groene Jonker gemaakt, vroeg in de ochtend toen er nog geen zuchtje wind stond en de spiegeling perfect was. Het gekrabbel van al die lijntjes die aan elkaar vastzitten en complexe patronen vormen, fascineert me mateloos.

Lees ook: De kanalen van Mars.