Nadat merelouders stoppen met het bijvoeren van hun vluchtklare jongen, zie je de jonge merels vaak nog een poosje sip op de grond zitten mokken. Ze waren gewend dat hun ouders het voer letterlijk in hun bek stopten en als dat ineens ophoudt, moeten ze even wennen voor ze zelf op zoek gaan naar hun kostje. Ik keek dus ook niet op van een bijna volgroeide merel die bij mij in de tuin op het pad zat. Hij had nog wat pluisjes tussen zijn veren en zijn staart was nog niet helemaal volgroeid, het leek er dus veel op dat zijn ouders hem net aan zijn lot hadden overgelaten. Wat opviel is dat hij totaal niet bang was, je moest zelfs voorzichtig over hem heenstappen want hij verzette geen poot. Wat hij wel deed was schijten, heel veel, en allemaal op dezelfde plek als waar hij steevast bleef zitten. Ik had wat foto’s van hem gemaakt, want zo vaak blijft zo’n vogeltje niet stilzitten en nu ik kon eens een keer makkelijk dichtbij komen. Toen hij er tijdens de schemering echter nog steeds zat, zijn mijn zoon en ik samen nog even bij hem gaan kijken. Net toen we bij hem stonden, zette hij één wankele pas en viel op zijn zij. Hij krabbelde nog overeind maar viel daarna gelijk weer om. Zonder geluid of wilde bewegingen, trilde hij nog heel even zachtjes met zijn vleugels en lag toen stil. Zijn dood kwam zo stil en rustig dat het even duurde voor we doorhadden dat hij niet meer ging bewegen.

Lees ook: Jonge merels, Jonge merels (2) en Vliegoefeningen van een jonge merel.