Hoewel ik op weg was naar een afspraak en eigenlijk al wat aan de late kant was, ging ik onwillekeurig toch steeds langzamer lopen. De drukte in mijn hoofd overstemde de dag. Maar langzamerhand sijpelde er toch iets binnen. De zon stond laag en wierp lange schaduwen over de straat. Er waren wel wolken maar de zon schoot er krachtig tussendoor. Het trillende licht scheerde over de muren en trok mijn aandacht. Allerlei details vielen me op, een klein spinnenweb tussen een deurknop en een brievenbus, barsten in een oude rode baksteen en weerspiegelingen in een ruit. Op een vensterbank groeide tussen de voegen een klein lichtgevend groen plukje mos en achter een beslagen raam stonden een paar planten. De zon had de meeste condensatie verdampt maar op het glas de silhouetten van de planten laten staan. Toen ik schaamteloos naar binnen keek, zag ik mijn eigen ogen in de reflectie. Ik was totaal vergeten waar ik moest zijn.

Lees ook: Het hoekje om.