We zijn onlangs naar Trix gaan kijken, onze eigen Nederlandse Tyrannosaurus rex. Ze werd in een apart gebouwtje tentoongesteld. Hoewel het museum zelf voor renovatie was gesloten, trekt Trix in haar eentje meer bezoekers dan Naturalis met haar hele collectie ooit voor elkaar heeft gekregen. We zijn blijkbaar dol op dino’s en trots op onze eigen Trix, zo trots zelfs dat er voor het museumgebouw speciaal een grote wachttent is gezet, waarin bezoekers tijdens hoogtijdagen soms meer dan een uur plaatsnemen voor zij naar binnen mogen. En, het moet gezegd, Trix is indrukwekkend. Het skelet is buitengewoon compleet en goed bewaard gebleven en daardoor rijk aan details die veel andere skeletten van Tyrannosaurussen moeten missen. Vergeleken met Stan ( het meest afgegoten en getoonde dinosaurusskelet ter wereld dat o.a. in Oslo staat) wordt Trix ook een stuk beter uitgelicht. Wel hangt ze met haar kop nog wat lager bij de grond, leuk voor alle kleintjes onder ons, maar wel een stuk minder indrukwekkend.

Er was veel bezoek, en vrijwel iedereen heeft foto’s gemaakt. Ik was echter de enige die dat niet met mijn rug naar Trix deed. Trouw aan de trend van onze tijd, draaide iedereen die Trix op de foto wilde zetten zich van haar af en plaatste haar in een hoek op de achtergrond van hun lachende selfie. Mijn docent fotografie zei vroeger dat elke foto die je neemt in essentie een zelfportret is. Ik ben benieuwd wat hij had gevonden van deze selfie-cultuur, van de mensen die zichzelf bij elke gebeurtenis en locatie pontificaal voorop in beeld zetten.

Lees ook: Stan de Tyrannosaurus.