Deze kleine strandlopertjes lopen massaal de afrollende golven over het strand na. Op zoek naar iets eetbaars bewegen ze als één kolonne over het natte zand en pikken ze de eetbare resten op die de zee heeft achtergelaten. Hierbij bewegen hun korte zwarte pootjes zo snel dat het lijkt alsof ze over het zand zweven. Ze staan zelden stil en zijn continu in de weer. Nu hebben ze nog hun lichtgrijs met witte winterkleed. Over een paar maanden krijgen ze hun roodbruine zomerkleed en zien ze er heel anders uit.

Ze danken hun Nederlandse naam aan het feit dat zij de enige strandlopers zijn waarvan hun voet geen achterteen heeft. Aan het strand van IJmuiden pikten ze in alle vroegte de krabbetjes, garnalen en wormen van de vloedlijn en trokken de restjes vlees uit de vele meshelften die op het strand waren aangespoeld. Zodra je iets te dicht bij kwam, vlogen ze massaal op om iets verder weer neer te strijken. Pas toen er meer mensen op het strand kwamen en men honden begon uit te laten, vlogen ze helemaal weg. Daarna was het alsof ze er nooit waren geweest.