In het Westen gaan we uit van de romantische notie dat er voor elk van ons een ideale partner rond loopt. Doodgewone jongens dromen van buitengewone vrouwen die zelf doodgewoon zijn en dromen van buitengewone jongens. We gruwelen bij de gedachte dat we niet zelf onze partners zouden mogen kiezen en voelen medelijden met mensen in andere landen die uitgehuwelijkt worden. Want vinden wij, echte liefde is iets dat spontaan toeslaat en niet iets dat langzaam ontstaat. We geloven in de blikseminslag, niet in het langzame gif. Toch slaat de bliksem verdacht veel op dezelfde plaatsen in.

In mijn omgeving zie ik meer relaties ontstaan binnen iemands directe werk- en leefomgeving dan spontaan op straat of in de trein. Net zoals onze ouders hun partners op dansles uitzochten doen de meeste van ons dat nu op het werk, in de collegezaal, of in de kroeg. Liefde ontbrandt het snelst op plaatsen waar de wrijving tussen de geslachten het grootst is. Passie is vaker afhankelijker van interactie en keuze dan van spontane zelfontbranding. Niemand van mijn kennissen is zijn partner direct in de armen gesprongen, blijkbaar werken Cupido’s pijlen toch niet zo snel.

Helaas brandt de liefde bij sommigen niet zo lang, als het vuur afneemt gaan ze op zoek naar een nieuwe vlam, eentje die wat beter brandt.