Bij onregelmatige zee-egels bevinden de buisvoetjes zich aan de bovenkant van de test, het harde uit platen opgebouwde skelet, en vormen ze een ster. De anus bevindt zich aan de zijkant van het lichaam en wijst altijd naar de achterkant van het dier. De mond bevindt zich aan de onderkant. Bij regelmatige zee-egels zit de anus aan de bovenkant van de test en lopen de buisvoetjes van de mond aan de onderkant van het lichaam via de zijkant tot aan de anus bovenop het lichaam. Regelmatige zee-egels hebben een radiale symmetrie.
Onregelmatige zee-egels hebben een bilaterale symmetrie en een test die uit tien dubbele kolommen van platte platen bestaat. Het skelet is hierdoor niet helemaal afgerond maar heeft duidelijke afgeplatte vlakken die zijn bedekt met kleine knobbeltjes waarop hun stekels zijn vastgehecht door middel van een klein kogelgewricht. Dankzij deze beweeglijke stekels kunnen ze zich voortbewegen, ingraven en kunnen ze een waterstroom om hun lichaam om mee te ademen creëren.
Dit forse (13,5 cm lange) exemplaar is een typische onregelmatige zee-egel en behoort net als onze zeeklit tot de Spatangoida, de zogenaamde hartvormige zee-egels. Omdat hun lichaam aan één kant een indeuking heeft, lijken ze enigszins op een hart. In tegensteling tot de regelmatige zee-egels hebben ze geen lantaarn van Aristoteles (een gespecialiseerd kauwapparaat dat bestaat uit vijf piramidevormige kaken met scherpe tanden) en is hun mond schepvormig. Ze nemen grote hoeveelheden substraat op en schrapen daar de eetbare organische bestanddelen vanaf.
Lees ook: Zeeklit (Echinocardium cordatum), Zanddollar, Colobocentrotus atratus en Groene zee-egel (Strongylocentrotus droebachiensis).
Geen reacties
Reageer: