Deze griezelfilm uit 1960 heb ik enkele dagen geleden bekeken. Het is een intrigerende zwart-wit film zonder schrik-effecten, bijna als een documentaire. Het gaat over een geniale chirurg wiens dochter haar gezicht heeft verloren in een ongeluk. Hij probeert haar een gezicht terug te geven door dat van mooie jonge vrouwen, die zijn vrouwelijke assistente voor hem vangt, te transplanteren. De regisseur blijft gelukkig niet te lang stilstaan bij het politie onderzoek naar de verdwenen dames maar richt zich volledig op de arts, zijn dochter en zijn assistente. De transplantatie-scene, waarin ze het gezicht van één van de slachtoffers verwijderen, is anno 2012 nog steeds naar om naar te kijken. Maar wat me het meeste bijbleef, zijn de ijle beelden van de dochter met haar masker. Als een schim dwaalt ze met gekooide ogen door de kliniek met op de achtergrond het geluid van jankende honden. Het is een surrealistisch meesterwerkje dat je lang nadat je het hebt gezien nog bij blijft.