Er zijn zoveel kleine dingen die grote emoties oproepen. De reflectie in een raam, de geur van warme pannenkoeken. Sommige emoties blijven je langer bij en het gebeurt wel eens dat zoiets kleins er voor zorgt dat je de hele dag met een glimlach op je gezicht loopt. Elke ochtend als ik mijn zoontje naar zijn school brengt gebeurt er iets kleins, iets onbenulligs dat bij mij toch hevige emoties losmaakt. Elke ochtend stapt er wel een klein kind in de hondendrollen die een über-asociale hondenbezitter zijn huisdiertje steeds voor de poort van de school laat deponeren. Hier is geen sprake van onachtzaamheid maar van koude beredeneerde moedwil. Niemand weet wie de bezitter van dit vierpotige monster is, slechts dat hij onder bescherming van het donker elke dag zijn lievelingetje op dezelfde plaats uitlaat. Elke dag weer verlaat ik met een kille weerzin en woede het schoolplein van mijn zoontjes school. Met een grimas op mijn gezicht stel ik me voor wat ik dit onaangepaste sujet zou aandoen als ik hem op de plaats delict zou betrappen. Vooralsnog kan ik er alleen maar op hopen dat dit minderwaardig hoopje uitschot zo vol met frustraties en woede zit dat hij vanzelf een keertje door een aneurysma omkeilt.

Lees ook: Het gras aan de overkant en Vluchtgedrag.