Waar het eerst nog een drukte van jewelste was, is de activiteit bij het hoornaarsnest in De Brand nu bijna tot stilstand gekomen. De laatste jonge koninginnen zijn uitgevlogen en bevrucht en de overgebleven werksters en darren zullen de komende winter niet overleven. Op een boom vlak naast het nest zaten nog twee van die mannetjes, beide waren zwaar gehavend. Met hun half afgebeten vleugels leken ze aan het einde van hun Latijn. Toch zochten ze elkaar steeds weer op om te vechten. Aangezien er geen koningin of voedsel in de buurt was, vermoed ik aan dat dit gedrag in hun genen ligt vastgelegd. Elk ander mannetje is tijdens de paartijd een potentiele rivaal en zal dus moeten worden uitgeschakeld. Dit eindigt ongetwijfeld in de dood van één van hen, een zinloze oefening aangezien er geen koninginnen meer over zijn en de overwinnaar de komende koude toch niet overleeft.

Deze darren zijn van de vrouwtjes te onderscheiden aan hun antennes en achterlijf. De zichtbaar langere antennes van mannelijke hoornaars hebben 13 segmenten, die van de vrouwtjes 12. Daarnaast heeft het achterlijf van een mannetje een achterlijfssegment minder, namelijk zes terwijl de vrouwtjes er zeven hebben. Dit komt omdat mannetjes geen angel dragen en dus ook niet kunnen steken. De angel van een wesp is namelijk een aangepaste ovipositor, een legbuis.

Lees ook: Hoornaar (Vespa crabro), Hoornaarnest (Vespa crabro) en Parende hoornaars, de bevruchting van een jonge koningin (Vespa crabro).