Op de Hoge Veluwe is de bronst nu weer ten einde, een paar weken geleden was hij in volle gang en zag je er bijna meer fotograven dan edelherten. Hoewel ik nog nooit een fotohut van de binnenkant heb gezien en ik me meestal verre van grote fotogroepen hou, ben ik dit jaar toch een keer naar de wildbaanweg afgereisd.

Op de Hoge Veluwe zijn een aantal wildobservatiepunten, waar men voer, zoals appeltjes, strooit. Dit zorgt ervoor dat het wild deze plaatsen regelmatig op hun routes aandoen en de vele bezoekers van het park een grotere kans hebben om op die plaatsen wild te zien. Fotografen, ook niet dom, zwermen vaak massaal naar deze plekken om hutje bij mutje naast elkaar, dezelfde foto’s te maken. Normaal hou ik daar niet van en trek ik er in mijn eentje op uit om te fotograferen. Maar ik wilde toch wel eens zien waar al dat spektakel nu om draaide en dus sloot ik me voor een namiddag en avond aan bij de lange rij geparkeerde auto’s aan de beroemde wildbaanweg.

Het was superdruk en op een onafzienbare rij statieven stond het halve lenzenpark van Nederland uitgestald, de ene nog langer en duurder dan de ander. Er werd gezellig gekeuveld en op dezelfde momenten ratelden alle camera’s in canon. En, het moet gezegd, er was veel te zien en te fotograferen, ik moet zelfs bekennen dat ik enkele van mijn beste foto’s van edelherten daar, samen met al die andere fotografen, heb gemaakt.

Wat ik vooral wilde zien was het gedrag tijdens de bronst. Burlende mannetjes had ik al eerder en op andere plaatsen gefotografeerd, maar een goed zicht op de onderlinge groepsdynamiek en de agressiviteit van de mannetjes had ik nog niet gehad. Tijdens de bronst staan de mannetjes zo stijf van de testosteron dat ze amper eten, en maar aan één ding denken, paren. Om zichzelf zo opvallend en imposant mogelijk te maken, burlen ze de hele boel bij elkaar, pissen ze zichzelf onder en versieren ze zich met modder of takken in hun gewei. Met een schuin oog houden ze potentiele rivalen in de gaten en rennen ze, trillend van spanning, achter de hindes aan. Likkebaardend, met hun tong uit de bek, proberen ze te achterhalen of het wijfje in oestrus is.

Nadat ik een uur lang dergelijk gedrag had gefotografeerd, zag ik aan de zijkant van het veld een groot mannetje tevoorschijn komen en maakte ik de foto waar ik voor was gekomen, die van een overweldigend mannetje dat letterlijk stijf  stond van de testosteron. Edelherten zijn de knuffeldieren van de Veluwe, we zijn daar zo gewend geraakt aan elkaars aanwezigheid, dat wij ze vaak niet meer zien als echte wilde dieren. En daarmee zijn ze een groot deel van hun kracht en mystiek verloren. Een edelhert is een machtig dier, statig, groot en sterk, met een geweldig gewei en er waren tijden dat ze ons terecht groot ontzag inboezemden.