applauseTijdens een tv programma dat ik al zappend tegenkwam, werd er bovenmatig driftig geapplaudisseerd. Telkens als een spreker een vraag of antwoord gaf, werd dit direct gevolgd door applaus. Alsof applaudisseren een nieuwe topsport was en de zaal vol zat met potentiële Olympische spelers klapte iedereen zich continu het ongans. Het gekke was dat de sprekers hierdoor steeds sneller gingen praten, want als zij midden in een zin iets te lang wachtten, nam de zaal het initiatief met een staande ovatie over. Uiteindelijk werd het een echte wedstrijd met aan de ene kant de sprekers met hun microfoon en aan de ander kant de zaal met hun applaus. Helaas kon ik het niet verdragen om langer te kijken, ik weet dan ook niet wie er heeft gewonnen. Halverwege schakelde ik over naar een andere zender, daar was een komedie. Maar de wedstrijd ging gewoon door, het applaus was hier vervangen door een lachspoor.

 

Het is toch raar dat er juist op televisie, een medium waar je elkaar niet alleen kunt horen maar ook kunt zien, elke seconde met geluid moet worden gevuld.