Onze buurman heeft zelfmoord gepleegd. ’s Avonds laat kwam de politie aan de deur omdat hij al een poos niets van zich had laten horen. De politie klom over de schutting om zijn achterdeur in te slaan. Even later kwamen ze met slecht nieuws naar buiten, hij had zichzelf gedood.

Ik kan begrip opbrengen voor pijn en leed, weet dat het soms bijna ondraaglijk is. Maar meer dan bijna is het bij mij nooit geworden. Het gat tussen bijna en helemaal is gelukkig te groot. Telkens als ik met zelfmoord wordt geconfronteerd slaat het onbegrip toe, op straat schuiven de buren met de schuld en ik probeer het te verklaren. Maar het gat is te groot en eigenlijk wil ik het ook niet overbruggen.

Leven is lang niet altijd wat men ervan verwacht, pijn en desillusies kunnen hun tol eisen. Het is sneu dat de één niet kan dragen waar een ander mee leeft.