Mijn lieve nichtje is overleden. Na een lang ziekbed heeft ze de strijd moeten opgeven, zegt men dan. Maar het was geen strijd, ze had nooit een kans om te winnen. Het was een gestage achteruitgang, een onvermijdelijk afglijden naar de dood. Ze heeft zich moedig gedragen, dapper gevochten, allemaal bewoordingen die ik niet met haar sterven associeer. Er is geen eer in haar dood, ze is volkomen willekeurig door een verschrikkelijke ziekte geveld.

Als iemand zijn lijden niet toont, is dat niet omdat iemand dapper is maar om ons er niet mee te belasten. Om de pijn voor ons draaglijker te maken, verstoppen zij hun verdriet. Er zit geen moed in het stil dragen van leed, alleen maar liefde. Liefde voor de nabestaanden en de angst om hen pijn te doen.

Lees ook: Zelfmoord.