Als je de media mocht geloven is Skyfall de beste Bond film ooit. Hoe harder de media orakelde hoe goed deze film wel niet was, des te meer bezoekers er kwamen kijken. Het roffelen van de trom kostte wat, maar dat verdienen ze er blijkbaar dubbel en dwars weer aan terug.

Skyfall is echter niet beste Bondfilm ooit, not by far. Er is niks mis met de regie of de inzet van de acteurs, het is een echte “no expense spared movie”. Het probleem van Skyfall is dat men de kijker voor vanzelfsprekend is gaan nemen. Om er voor te zorgen dat de film nog meer opbrengt heeft Hollywood het recept teruggebracht tot zijn losse ingrediënten. Je kunt de producers bijna horen tellen, zoveel minuten actie, zoveel minuten dialoog, beetje humor, wat geweld, etc etc. Het komt echter niet tot muziek en dat is volledig de schuld van Neal Purvis en Robert Wade. Deze gelauwerde scenaristen hebben er dit keer een potje van gemaakt. Maar, zolang je maar niet al te kritisch proeft, ziet wat er op je bordje ligt er wel smakelijk uit. Skyfall is een allegaartje van mooie ingrediënten die bij elkaar geen goed gerecht maken. De verschillende fragmenten van de film passen gewoonweg niet bij elkaar en de scenaristen hebben te weinig gedaan om ze met elkaar te verbinden.

Sam Mendes blijft echter een bekwame regisseur. Terecht beloond met een Oscar voor het prachtige American beauty, laat hij zien dat hij nog steeds vakwerk kan afleveren. Skyfall ziet er prachtig uit en er gebeurt meer dan genoeg om je aandacht van de gaten in het script af te houden. De meeste mensen zullen het rucksichtslos slikken.

Ik vind Daniel Craig één van de betere zo niet de beste James Bond uit het 50 jarige pantheon van Mi6 agenten. Craig was de eerste Bond die er uit zag alsof hij ook daadwerkelijk alles kon uitvoeren wat het script hem liet doen. Het verfrissende Casino royale uit 2006 was van begin tot eind echter stukken beter dan Skyfall. Alleen al de titelsong en de begintitels van Casino royale waren interessanter dan het irritante songfestival melodietje van Adele. De antagonisten waren geloofwaardiger, het script was intelligenter en de emoties liepen dieper. Zelfs het einde was stukken beter dan de lauwe Home alone rip off van Skyfall. Deze 23e Bond film is buitengewoon vermakelijk, het is echter niet de culminatie van 50 jaar filmgeschiedenis.