exaltation pavel jerdanowitchToen Pavel Jerdanowitch in 1925 zijn schilderij “Exaltation” bij de New York’s Exhibition of the Indepandants tentoonstelde, zorgde hij voor een kleine sensatie. De critici waren het er over eens dat het hier om een meesterwerk ging en sommigen vergeleken Pavels kinderlijke expressionisme en gekwelde beeldtaal zelfs met die van Gauguin. Pavel werd al snel één van de meest genoemde namen in de kunstwereld. Nadat enkele prestigieuze kunsttijdschriften het publiek van uitgebreide achtergrondinformatie over dit nieuwe wonderkind hadden voorzien én bleek dat Pavel de oprichter van een nieuwe kunststroming en school was (de Disrumbrationist school of art), kon zijn carrière niet meer stuk. Op korte termijn kwam steeds meer werk van hem beschikbaar en de schilderijen Illumination, Aspiration, Gination en Adoration vonden wederom hun weg naar het hart van de critici en de musea.

 

pavel jerdanowitch-paul jordan-smithTot in 1927 Paul Jordan-Smith aan The Los Angelos Times opbiechtte dat hij de bejubelde Pavel Jerdanowitch was. Wat was begonnen als een wrange grap, eindigde in de vernedering van de kaste der kunstcritici. Paul zijn vrouw was wel schilderes. Haar realistische werk werd echter door de critici afgebrand. Paul Jordan-Smith riep zijn alter ego Pavel Jerdanowitch in het leven om deze vernedering te wreken. Hij flanste een schilderijtje in elkaar, noemde het Exaltation (yes, we have no bananas) en voorzag het geheel van een gejaagd kunstenaarsprofiel met bijbehorende foto. De critici slikten het als zoete koek. Omdat zij nog steeds niet goed wisten hoe ze met de moderne kunststromingen om moesten gaan, namen ze maar liever geen risico. Ze verhieven waardeloze gekrabbel tot kunst, enkel en alleen omdat het abstract was en dus wel vernieuwend moest zijn. Een fout die helaas nog steeds veel wordt gemaakt. Toen Paul Jordan-Smith zijn verhaal op de voorpagina van de krant deed, was zijn kritiek op de kunstcritici dan ook niet van de lucht.