Sommige mensen noemen de polonaise een dans, anderen een fysieke manifestatie van plaatsvervangende schaamte. Bij een polonaise pakt men iemand van achter bij de schouders en duwt deze schuifelend naar voren. Het enige doel van een polonaise is om te groeien, individu na individu wordt opgeslokt en ze is pas voldaan als iedereen meedoet. De groepsdruk die van een polonaise uit gaat is vaak zo groot dat men liever mee doet dan met plaatsvervangende schaamte blijft kijken. Dit resulteert in een steeds grotere sliert van deelnemers, waar bij het onduidelijk is of deze worden voortgeduwd of getrokken. Af en toe keert de hele stoet zich in één beweging om en de opwinding van zo’n geslaagde manoeuvre overstemd dan heel even de hopeloosheid die van het hele gebeuren uitgaat. Deze uiting van groepsverdwazing blijft groeien en keren en gaan tot een kritiek punt wordt bereikt. Plots, en vaak zonder enige indicatie, laten meerdere mensen elkaar tegelijkertijd los. Op dat moment probeert een ieder zich zo snel mogelijk van het hele gebeuren te distantiëren en verspreidt men zich met een snelheid die je normaal alleen bij een stoelendans ziet. Even plots als zij is gekomen is de polonaise weer gegaan. Op wat ongemakkelijk gegiechel na zou je denken dat er niets was gebeurt.