Tegenwoordig snappen we hopelijk beter dan vroeger dat het hebben van uitsluitend maatschappelijke ambities niet goed is voor de maatschappij. Als iedereen de carrièreladder wil beklimmen staan we te duwen en te trekken. Diegene die het hardst duwt maakt zich het minst druk over wat hij achterlaat, zo’n carrièreleeuw klimt wel snel maar laat ook de grootste ellende achter.

Toch hoor ik haast niemand over persoonlijke ambities praten. Waar zijn de ambities van de zelfontwikkeling? Tussen 6 miljard mensen valt de functie van je baas en de duurdere auto van je buurman toch volledig in het niet? Of is het zo dat we toch nog het meest geïnteresseerd zijn in hoe de ander ons ziet? Dat we gevangen zijn binnen het blikveld van de ander zoals een konijn in de koplampen van een auto?

De enige ambities die er echt toe doen zijn de ambities die juist niet voorzien in het ‘ik heb meer dan jou gevoel’. Die ambities die iemand stimuleren om meer te weten, meer te begrijpen, te zien, voelen en delen zijn de ambities van de zelfontwikkeling. Wie durft nog naar zichzelf te kijken en zich ambities te stellen alleen maar om zichzelf te beteren? Om te proberen echt het beste uit zichzelf te halen? Als we allemaal uniek zijn met allemaal onze eigen bekwaamheden en potenties waarom zijn onze ambities dan nog zo beperkt en kortzichtig? Bezittingen en maatschappelijke functies zijn maar één aspect van ons leven, we kunnen zo veel meer.

lees ook Ambitie