Tijdens mijn vakantie had ik mijn horloge in het douchehokje van de camping laten liggen. Toen ik daar achter kwam en snel terugrende was hij al verdwenen. Het was een Seiko met een witte wijzerplaat, zo’n horloge waarop je, in tegenstelling tot veel moderne drukke horloges, met één blik kon zien hoe laat het was. Ik had hem zestien jaar geleden na mijn eerste afstuderen aan mezelf cadeau gedaan. Sindsdien had ik hem vrijwel elke dag gedragen. In al die jaren heb ik tientallen horlogebandjes versleten, tweemaal het gebarsten glas van de wijzerplaat laten vervangen en er ontelbare keren op gekeken hoe laat het was. Hij liep altijd keurig op tijd. Ik was enorm gehecht aan dat horloge en nu was ik hem door mijn eigen stommiteit kwijt. Mijn arm voelde ongewoon licht aan. Telkens als ik naar de tijd wilde kijken zag ik mijn lege pols en werd ik aan het verlies herinnert.

De volgende ochtend bleek de schoonmaakster van de camping hem bij de receptie te hebben ingeleverd. Ze had hem direct na mijn vertrek uit het hokje gevonden. Ik was zielsgelukkig dat ik hem weer om mijn pols kon doen, toch raar hoe je je aan sommige gebruiksvoorwerpen kunt hechten.