We gaan er vaak van uit dat het onze talenten en onze keuzes in het leven zijn die onze toekomst bepalen. Toch is het vaker ons gebrek aan talent, ons gebrek aan doorzettingsvermogen en de keuzes die ons worden ontnomen die onze richting in het leven bepalen.

Iedereen wordt met een zekere aanleg geboren en iedereen heeft bepaalde levensverwachtingen. Helaas blijken onze talenten vaak niet goed genoeg en onze wensen niet haalbaar. Misschien is dat maar beter ook want anders zou iedere musicus in het symfonie orkest spelen en bleef er niemand over om een bruiloft op te leuken. Ook lijkt een wereld vol met brandweermannen, piloten, verpleegsters en prinsesjes me niet echt leefbaar. De meeste mensen vinden na één of twee teleurstellingen in het leven wel een eigen niche waarin ze hun bestaan kunnen uitleven. Maar wat als sommige mensen nou wel in één keer in hun levensdroom waren geslaagd?

Wat als Louis Reard een beter automonteur was en geen tijd of energie over had gehad om de bikini te ontwerpen? Wat als de Amerikaanse psycholoog William Moulton Marston, de ontwerper van de polygraaf (leugendetector) een betere psycholoog was en in zijn vrije tijd Wonderwoman niet had gecreëerd? Wat als Fred Emmer, de enige nieuwslezer die zich nooit versprak, bij de NOS was blijven werken en geen erotische boeken was gaan schrijven? Wat als Ad Visser tevreden was met zijn presentatorschap van Toppop en Sobriëtas nooit had geschreven? Wat als Ronald Reagan een beter acteur was geweest en niet de 40e president van de Verenigde Staten was geworden? Wat als Idi Amin, “de slachter van Afrika” een beter bokser was geweest? Zouden er dan niet 300.000 mensen tijdens zijn dictatoriale bewind in Oeganda zijn vermoord? En wat als Adolf Hitler wel was aangenomen op de Weense kunstacademie en zijn droom om kunstschilder te worden waar had kunnen maken?

Zonder Ad Visser’s Sobriëtas en Fred Emmer zijn erotiek kan ik nog wel leven maar een wereld zonder Wonderwoman en bikini kan ik me niet voorstellen.