Jaren geleden heb ik een foto aan het strand van ’s Gravenzande gemaakt, waarvan ik toen niet goed wist waarom. Ik had hem echter wel bewaard en was hem daarna vergeten. Onlangs bladerde ik door een mapje oude foto’s en kwam ik hem weer tegen en wonder boven wonder herinnerde ik me toen ineens waarom ik die foto had gemaakt. Hij deed me namelijk ergens aan denken, aan een mythisch wezen waar ik al lang niet meer aan had gedacht.

De behaarde strandpaal, die net boven het wateroppervlak uitstak met zijn ondiepe kom met water in het midden, deed me denken aan het verhaal van de Japanse kappa.  Kappa zijn mythische Japanse watermonsters. Ze zijn ongeveer zo groot als een fors kind en houden het midden tussen een aap, kikker, schildpad, eend en mens. Afhankelijk van het verhaal, verschilt de beschrijving. Wat ze allemaal wel gemeen hebben is dat ze zich ophouden in vijvers en rivieren en dat ze een met water gevulde holte boven op hun schedel hebben.

Kappa zijn nieuwsgierig, plagerig en in sommige gevallen ronduit kwaadaardig, zo zouden ze zich soms voeden met kinderen die zich te dicht bij de waterrand begeven of met mensen die in hun leefgebied gaan zwemmen, hoewel deze verhalen hoogstwaarschijnlijk als waarschuwing voor spelende kinderen waren bedoeld. Het plasje water op zijn hoofd zou hem in staat stellen om tijdelijk buiten het water te kunnen overleven. Als een kappa dit water echter verliest, verliest hij daarmee ook zijn levenskracht.  Mocht je ooit tegenover een kappa komen te staan, kun je het beste een buiging voor hem maken. Beleefd  als ze zijn is de kans groot dat hij terugbuigt en daarmee het water uit zijn holte verliest. Als dat niet lukt zou je hem nog kunnen verlokken met komkommer, dat blijkt hij zelfs nog lekkerder te vinden dan mensenvlees.