Stel je voor, je bent in een winkel en je hoort een man en vrouw tegen een jonge verkoopster schreeuwen. Je krijgt mee dat zij een zoontje hebben dat nodig moet plassen én dat de winkel geen winkeltoilet heeft. Ondanks de verbale barrage blijft de verkoopster rustig en legt ze het emotionele stel uit dat er zich op minder dan 100 meter afstand een openbaar toilet bevindt. De pater familias besluit zich echter te laten gelden en binnen de tijd dat ze tien keer op en neer naar de vernoemde openbare gelegenheid hadden kunnen lopen, legt hij de beduusde verkoopster haarfijn uit wat hij van haar service vindt. Ondertussen besluit de moeder om de zaak maar in eigen hand te nemen, letterlijk. Uit het zicht van de verkoopster pakt zij een sapkan uit het schap van klein huishoudelijke middelen en laat deze door haar zoontje vol pissen.  Vervolgens plaatst zij, als een verrassing voor de volgende bezoeker, de kan weer netjes terug in het schap en maant zij haar gemaal, dat ze wat haar betreft het pand wel weer kunnen verlaten. Gelukkig had de verkoopster haar ogen niet in haar zak met de nodige consternatie tot gevolg. Onder lichte dwang heeft het stel de bewuste kan uiteindelijk moeten aanschaffen, maar niet nadat de vader zich verbaal had laten leeglopen. Wat hij hierbij miste aan creativiteit en variatie maakte hij ruimschoots goed met volume. Bij het naar buiten gaan, gaf hij de verkoopster nog even terug dat hij voornemens was om een pittig editorial aan de lokale pers te overhandigen.