Laat ik maar meteen toegeven dat ik Godzilla een laffe film vind. Laf omdat de makers niet het lef hadden om te beslissen wat voor film het uiteindelijk moest worden. Aan de ene kant probeerden ze terug te grijpen op de oude Gojira-franchise, met een ongelooflijk onzinnige verhaallijn, zinloos acteerwerk en bedoeld onbeholpen monsters. Aan de andere kant probeerden ze ook om een big-bucks blockbuster te maken met grootse actie-scenes en imposante monsters. Als ze voor één van beide strategieën hadden gekozen, had het nog wel wat kunnen worden. Nu is het een laffe film, zonder enige spanning. Het resultaat is niet zoet, zuur of zoetzuur, het is flauw.

Er was echter één moment in de film, heel goed getimed, dat ik toch even opschrok. Tijdens een scene waarin Godzilla naast een kapotte brug en een schoolbus vol kwetsbare kinderen opduikt, er vliegdekschepen uit de lucht vallen en de volledige munitievoorraad van Amerika er in vijf seconden doorheen wordt gejaagd, vliegt er een vogeltje tegen een raam, ik schrok me de pleuris. Ik had net een vol uur met een stabiele hartslag van 55 slagen per minuut in mijn bioscoopstoel gehangen toen ik ineens wakker werd geschud. Gelukkig maar, anders had ik waarschijnlijk het einde van de film niet meer met open ogen meegemaakt.