Het is niet makkelijk om een komedie te maken over een sociaal gevoelig thema. Het wordt extra moeilijk als de komedie over terroristen gaat. Extremistische Islamieten staan nu eenmaal niet bekend om hun tolerantie en hun zelfmoordterroristen hebben een bijna spreekwoordelijk gebrek aan zelfspot.

In 2010 heeft Christopher Morris de Engels-Franse komedie Four Lions gemaakt, een film over vier idioten die tijdens de Londense marathon een zelfmoordaanslag willen plegen. Hoewel deze vier Jihadisten als enorme klunzen en religieuze misfits worden afgeschilderd zijn er naar aanleiding van deze film (voor zover ik weet) geen religieuze rellen uitgebroken. Wat aangeeft dat het Christopher Morris is gelukt om een scherpe komedie over de Jihad te maken zonder melodramatisch of belerend te worden. Dat wil overigens niet zeggen dat hij niet naar de Islam uithaalt. Er zit behoorlijk wat onverholen kritiek in de film. Deze wordt echter gedoseerd en met kompassie gebracht.

De film heeft geen lachspoor, geen slapstick muziek en er wordt nergens gebruik gemaakt van de filmische trucjes die andere komedies gebruiken om de lachers op hun hand te krijgen. De humor zit in de explosieve dialogen en de schat aan gezichtsuitdrukkingen van de spelers. Ik vond vooral Nigel Lindsay, als Barry de ‘onzichtbare Jihadist’ erg goed. Hij speelt de Kaukasische bekeerling Hassan al Brittani en je zou alleen al over hem een film kunnen maken.

Ik vind dat je overal om mag lachen maar niet dat je alles belachelijk mag maken. Het is Christopher Morris gelukt om deze moeilijke balans in zijn film te bewaren. Four Lions is hilarisch, kritisch maar niet belerend.