Ik heb een stemmetje in mijn hoofd. Soms brabbelt het, soms zingt het liedjes en soms geeft het commentaar. Het lijkt er wel eens op dat er een tweede, voorzichtigere ‘ik’ in mijn hoofd leeft. Ik weet zeker dat IK het niet ben, want hoewel hij me wel eens dingen wel of niet wil laten doen, ben IK nog steeds degene die het stuur in handen heeft. Af en toe moet ik hem even terecht wijzen en af en toe maant hij me tot voorzichtigheid als ik daar zelf geen zin in heb maar over het algemeen kunnen we het goed met elkaar vinden. Meestal merk ik niet eens dat hij er is, behalve als ik een boek lees. Dan blijkt hij ook heel goed stemmen te kunnen imiteren. Meestal praat hij met mijn eigen stem (behalve als hij zingt gelukkig), maar hij kan bijna direct schakelen tussen vrijwel alle stemmen die ik eerder heb gehoord. Zo kan ik hem ook laten praten met de stem van mijn vader of mijn moeder en soms als ik een boek lees dat is verfilmd, hoor ik de acteur in mijn hoofd praten als ik zijn tekst lees. Soms denk ik wel eens dat dit stemmetje pas is ontstaan op het moment dat ik leerde lezen. Mensen die last hebben van dyslexie blijken dit stemmetje tijdens het lezen vaak niet te horen en om die reden dan ook binnensmonds de woorden te vormen die andere lezers in hun hoofd horen.