In het Uffizi, net als in de meeste kunstmusea, vind je ontelbaar veel afbeeldingen van volledig naakte mensen. Het naakt hoort nu eenmaal bij de kunst. Je ziet er op de beelden en schilderijen dus ook overal penissen, teelballen, zaadzakken en voorhuidjes. De meeste daarvan prominent in beeld, fier en trots. Maar je vindt er geen vrouwelijke geslachtsorganen. Geen clitoris of schaamlip is er te bekennen, zelfs geen schamel spleetje valt er te zien. Steevast ontneemt  een toevallig geplaatste hand of doek net het zicht, en waar dat niet het geval is zijn de afgebeelde dames zo glad en geslachtsloos als een barbiepop.

Deze censuur zie je door de eeuwen heen en in vrijwel alle kunstvormen. Afgezien van bedoeld obscene afbeeldingen, vind je het vrouwelijke geslacht zelden in de openbare kunsten terug. Waarom en wanneer men het vrouwelijke geslacht als obsceen is gaan bestempelen is echter lastig te achterhalen. Het was hoogstwaarschijnlijk een geleidelijk proces dat gelijke tred hield met de opkomst van onze patriarchale samenleving. Terwijl het uitwendige mannelijke geslacht het toonbeeld werd van zijn viriliteit en macht, degradeerde men het vrouwelijke geslacht tot een noodzakelijk kwaad. Iets inwendigs en verborgens, dat weliswaar te maken had met voortplanting maar waarnaar men elke uitwendige, zichtbare verwijzing, vermeed. Deze eurotofobie, deze afkeer en angst voor vrouwelijke geslachtsorganen, heeft zich ongemerkt in de psyche van veel mensen genesteld en uit zich, onopgemerkt, al eeuwen lang in onze kunsten. Deze afkeer is zelfs zo geaccepteerd, dat als je de bezoekers in het Uffizi er op wijst dat er daar geen vrouwelijk geslachtsorgaan valt te bekennen, ze je aankijken alsof je pervers bent.

Lees ook: De genitaliën van Biago di Cesena, Lysol vaginale douches, Aura seminalis en De vrouw of de vagina.