Onze waarneming is geen videorecorder. We vormen ons een beeld en benutten daarbij ons gehele wezen. Waarneming wordt tot leven geroepen door onze fantasie en karakter. Als je een beeld van iemand hebt, leeft die persoon in je gedachten, vrijwel iedereen voelt dat zo. Daarom vinden we het niet altijd fijn als iemand naar ons kijkt, kijken is niet passief en zo ervaren wij het dus ook niet. Een mooie jonge meid die over straat loopt is heel selectief in haar keuze door wie zij wil worden gezien. Ze vindt het prima als die leuke jongen wat langer kijkt maar voelt zich ongemakkelijk bij de starende blik van dat oudere vieze mannetje. Ze voelt dat, terwijl er iemand naar haar kijkt, deze zich een beeld van haar vormt, een beeld waarover zij niets heeft te zeggen. Wie weet wat iemands fantasie met haar beeld uitvreet. Het is dus niet zo vreemd dat primitieve volken niet graag gefotografeerd wilden worden. Wij doen daar vaak lacherig over, maar als het puntje bij het paaltje komt, delen we dezelfde angst. Met een blik wordt ook een stukje van je wezen gestolen.