Sommige mensen zijn panisch voor vogels. Die staan met het zweet in hun handen bij een kanariepietje of rennen schreeuwend naar binnen als ze een duif zien. Wat dat betreft is de wereld verdeeld, je hebt mensen die van vogels houden, ze met een lyrische adoratie overladen en er alles aan doen om ze uit de hand te laten eten, en je hebt mensen die er niets van moeten hebben, de ornithofoben, die achter die kille, starende priemoogjes het koude en berekenende intellect van een oeroud reptiel zien. Hoewel ik persoonlijk vogels overwegend interessant vind, kan ik me best wel iets bij die angst voor vogels voorstellen. Zeker in het geval van meerkoeten, met hun bloedrode oogjes en sluipende bewegingen. Hoe je het ook wend of keert, die vogels hebben iets geniepigs.

Lees ook: Meerkoeten op het ijs (Fulica atra), en Parende Meerkoeten.