In Django unchained doet Tarantino met duidelijk plezier weer zijn eigen ding en levert daarmee een geheel eigen en vermakelijke film af. Alhoewel deze film af en toe een zijpad neemt en dan weer waggelend op de rails komt, is hij de 165 minuten aandacht zeker waard. De film wordt gedragen door enkele goede acteerprestaties.  Christoph Waltz zet, net als in Tatantino’s eerdere Inglorious Basterds (2009), weer een fantastische rol neer. Als de Duitse tandarts/bounty hunter geeft hij een menselijk tegenwicht aan het vele grafische geweld. En dat is nodig, want sinds Kill Bill (2003-2004) of From Dusk till Dawn (1996) is er niet zoveel geweld door Tarantino in één film gepropt. Leonardo DiCaprio speelt een prachtig complexe plantage-eigenaar en Jamie Foxx zet, hoewel hij wat langzaam op gang komt een sterke hoofdrol neer. Django unchained is echter niet Tarantino’s beste film, in Inglorious Basterds waren de dialogen zelfs spannender dan de shoot-outs in Django. De regie van Jackie Brown was strakker en het geweld in Kill Bill was effectiever, toch staat Tarantino als regisseur apart genoeg om ook van deze Django unchained weer een sterke film te maken. Dat het niet zijn beste film is, wordt voor veel publiek fors gecompenseerd door het feit dat in deze ode aan de spaghettiwesterns de beste elementen van veel van zijn eerdere films worden gecombineerd. Dat het geheel dan wat rommelig aanvoelt, moeten we maar voor lief nemen.