Mensen geven veel geld uit om de tijd te doden. Televisie kijken, computerspelletjes spelen, kaarten of kletsen, men heeft er alles voor over om de verveling buiten de deur te houden. Alles liever dan het ijzige tikken van de tijd. Misschien dat men daarom ook zo bang is geworden van de stilte. Als je niets doet, niets hoort, voel je de tijd gaan. En dat is blijkbaar zo verontrustend dat we ons omringen met afleidingen. Als er tijdens een visite langer dan 10 seconden niet wordt gesproken is het niet gezellig. Naarmate de stilte duurt, neemt de spanning toe. Waarom zegt niemand iets? Mag ik wel naar iemand kijken die niet praat? Is het hier echt zo warm? Als er dan eindelijk iemand de stilte doorbreekt, haalt iedereen opgelucht adem. Het gevaar is afgeweerd, het tikken van de tijd overstemd. Angst voor verveling is een bodemloze put waar we al onze tijd in gooien.

Als er één medium is dat deze angst goed heeft begrepen is het wel televisie. Het is niet voldoende om beeld te tonen, alleen beeld vraagt net als alleen geluid net niet genoeg aandacht. Een radio kun je negeren, een televisie zonder geluid ook. Maar een televisie waarvan het geluid aanstaat is een heel ander verhaal. Daarom zijn ze op televisie ook nooit stil. Let er maar eens op, er wordt aan een stuk door onafgebroken gepraat. Zelfs de presentator van een kookprogramma kan zijn mond niet houden. “Ik schil nu de aardappels, dat doe ik altijd voor het koken, gewoon met een aardappelmesje, liefst niet te dik, de schilletjes gaan bij het groenafval, de aardappeltjes in het water, beetje zout erbij, gezellig, hou je aandacht erbij, ik hou je wel afgeleid..”. Hij is als de dood dat er iemand afhaakt als hij geen geluid maakt. Stel dat iemand wegkijkt, voor je het weet voelen ze het tikken van de tijd en ligt de verveling op de loer. Daar is hij niet voor aangenomen.

Lees ook: Mist, Tijd is kou en Tijdbesteding.