In deze mooie Technicolor film uit 1947 speelt Deborah Kerr de rol van hoofdnon, zuster Clodagh, tien jaar voor haar rol als non in ‘Heaven Knows Mr. Allison’. Het lukt haar om een heel scala aan complexe emoties over te brengen met niet meer dan een oogopslag en de stand van haar kin.

Een handvol nonnen opent een klooster in een verlaten paleis op het dak van de wereld. Ondanks alle goede bedoelingen raken ze in conflict met zichzelf en de bevolking. De hoogte, constante wind en vreemde omgeving zorgen ervoor dat elk van hen op zichzelf wordt teruggeworpen. Hun enige liaison met de bevolking, de blanke Mr. Dean, loopt de halve tijd in korte broek en zonder shirt door het oude paleis. De transformatie van de onstabiele zuster Ruth van maagdelijke witte non tot vurige vrouw leidt uiteindelijk tot een tragedie en enkele buitengewoon intense scenes. De hele film werd in de studio opgenomen, toch doen de geschilderde achtergronden en de gipsen muren niets af aan de film. De cinematografie en de kleuren zijn zo effectief dat het verhaal volledig binnen een eigen wereld plaatsvindt. Het script is strak en elke acteur heeft zijn eigen en unieke plaats in de opbouw van het verhaal.

De muziek is buitengewoon effectief maar niet opdringerig. De mooie eind scene werd zelfs opgenomen na het schrijven van de muziek en niet zoals meestal andersom. Hier was het de muziek die de camera en de acteurs dirigeerde. Black Narcissus is een fantastische film in alle betekenissen van dat woord. De film won terecht een Oscar voor de art-directie én de cinematografie.