Deze tijd van het jaar is zo mooi. Alle bomen verzamelen hun afvalstoffen en giffen in hun bladeren en laten deze dan, door de sapstroom af te sluiten, langzaam sterven. Tot de steel zo is verdroogd dat het verkleurde dode blad afvalt. De fraaiste kleuren hebben deze bladeren dan. Afval was nog nooit zo mooi geweest. Iedereen wordt er altijd een beetje meewarig van, als de bladeren gaan vallen sluit je het seizoen af. Het wordt steeds donkerder, kouder, grauwer. Deze laatste opleving van kleur is er des te mooier door. Vroeger leerde ik bij biologie dat alles wat eet, poept. Dat betekent eigenlijk dat alles wat groeit afvalstoffen uitscheidt. Groei is één van de definities van leven. Eigenlijk kun je dus ook stellen dat poepen één van de definities van leven is.

Nu weet ik het niet van jou maar de manier waarop ik van mijn afvalstoffen afkom is heel wat minder prozaïsch dan de manier van planten. Waarschijnlijk moet je er gewoon niet te lang bij stil staan. Zoals zo veel dingen wordt de wereld er vaak niet gemakkelijker door als je teveel over de dingen nadenkt. Ik denk dus niet aan afvalstoffen en vuiligheid en neem nog wat mooie gekleurde bladeren mee naar huis. Wat zijn bladeren toch een fantastische uitvinding, een mooiere manier om van je afvalstoffen af te komen ken ik niet.