Het komt niet vaak voor dat er geen zuchtje wind staat, dat de wind volledig gaat liggen en het echt windstil is. De wereld verandert dan in een dia, de wolken lijken geschilderd, de bomen versteend en het water verglaasd. Alles houdt dan zijn adem in, geluid blijft hangen en de tijd stopt. Het voelt alsof er een stolp over het landschap is gezet waar langzaam alle zuurstof aan wordt onttrokken. Terwijl de atmosfeer bezinkt en de lucht om je heen verdikt, beweegt je je steeds moeizamer, bijna alsof je over de zeebodem loopt. Zweet welt op maar verdampt niet en het voelt alsof het gewicht van al die lucht boven je, je balans aantast. Terwijl zich langzaam een ijzeren bal in je darmen vormt, neemt je onrust toe.

Pas als de stolp wordt weggehaald en de polariteit van die magneet in je ingewanden wordt omgekeerd, komt alles in beweging. De wereld gaat weer draaien, wolken vervolgen hun pad en met het hervatten van de tijd krijgt je eindelijk weer lucht in je longen. Wind is genade.

Lees ook: Water en hout.