In kleine ruimtes krijg ik het altijd benauwd. Ik ga zweten, mijn hartslag schiet omhoog en het voelt alsof iemand mijn keel dichtknijpt. Nu kan ik dit meestal redelijk onder controle houden, maar als ik in een ruimte kom waar ik niet een twee drie uit kan ontsnappen, slaat de paniek toe. Een toenemend gevoel van dreiging waardoor ik bang word mijn controle te verliezen. Je zult dus begrijpen dat ik niet snel een lift neem. Omdat ik mijn leven niet door claustrofobie niet wil laten bepalen, neem ik heel af en toe toch een lift en reis ik soms toch met de metro. Dit kost me dan erg veel energie, maar het geeft me een beetje het gevoel dat ik mezelf onder controle heb en me niet door mijn angst laat leiden.

De enige manier om met de paniekreactie van mijn lichaam om te gaan, is om hem te negeren. Als ik me ergens anders op focus, ergens anders mee bezig ben, kan ik mezelf het beste onder controle houden. Afleiding is de enige truc die werkt. Hoewel dit redelijk lukt gedurende de 15 seconden dat je in een lift staat, of tijdens de korte ritjes tussen de stations in een metro, heb je er weinig aan als je urenlang in een lift vast komt te zitten, of als die metro tussen de stations stil gaat staan. Als je niet weet hoelang je ergens vastzit, neemt de angst exponentieel toe.

Vliegen kost me misschien nog wel de meeste moeite. Je zit dan in een kleine, volledig geïsoleerde ruimte, waar je niet uit weg kunt. Je hebt er vrijwel geen bewegingsruimte en krijgt geen frisse lucht. Zodra de deur wordt gesloten en zich vacuüm zuigt, krijg ik het benauwd. Als het even kan, neem ik dus de trein of de auto, maar soms kan het echt niet anders en moet ik toch vliegen. Zoals laatst naar Berlijn. Een relatief korte en rustige vlucht waar de paniek toch steeds over mijn schouder meekeek. Het enige dat ik kon doen was mezelf zoveel mogelijk afleiden. Ik had dus mijn compact cameraatje mee in het vliegtuig genomen en ben zodra de deur dicht ging foto’s gaan maken.

Objectief bezien is vliegen natuurlijk geweldig. Het uitzicht is bijna niet te beschrijven. Het was dan ook vooral deze schoonheid die, gedurende de 1,5 uur dat ik in het vliegtuig zat, de paniek op afstand wist te houden. Dat en het feit dat ik wist hoe laat we gingen landen.