Gedurende je leven gooi je heel wat spullen weg. Vaak te weinig, waardoor je meer rommel overhoudt dan je nodig hebt. Maar soms toch ook teveel. Sommige dingen ga je pas veel later missen. Zo zijn er een paar verloren voorwerpen waar ik soms toch nog aan moet denken en waar ik het nu jammer van vind dat ik ze niet meer heb:

Een ring met een doodshoofd. Die had ik als kind ooit eens op een kermis gewonnen. Een goedkope witgele plastic ring, die ik gek genoeg nu nog zo voor me kan zien.

Een witte Philips platenspeler. Zo’n klein kofferapparaat, in het deksel zat de speaker. Als je de plaat er op legde, stak deze aan de zijkanten buiten de koffer uit. Dat was mijn eerste platenspelertje, daar heb ik ooit Queen en Bowie grijs op gedraaid. Die grijze platen heb ik nog. En hoewel ik dat spelertje al meerdere malen voor een betere heb vervangen, zou ik willen dat ik het had bewaard.

Een houten schatkistje. Die had ik ooit eens van mijn vader gehad. Hij had de vorm van een echte piraten schatkist maar was net veel groter dan mijn twee handen samen. Aan de buitenkant zaten grove stalen knopspijkers en de binnenkant was met rood velours bekleed. Ik stopte er allerlei schatten in, zoals een mooie steen of een schelp. Terwijl ik er nu aan terugdenk kan ik me zelfs herinneren hoe dat kistje rook, als je het opendeed.

Een plakplaatje dat je bij de kauwgom kreeg. Zo’n namaaktatoeage moest je op je arm wrijven en daarna langzaam het papiertje er vanaf trekken. Als je voorzichtig deed, en je niet waste, bleef zo’n plakplaatje soms wel dagenlang zitten. Uiteindelijk kwamen er barstjes in en schilferde hij van je huid. Maar als je hem net had geplakt, waren de kleuren prachtig en glom hij zelfs een beetje. Ik herinner me vooral nog een plakplaatje van een doodshoofd met een rozentak. Die vond ik zo mooi, dat ik hem nooit heb durven plakken en nog heel lang heb bewaard.

Toch vreemd dat ik me deze voorwerpen zo goed voor de geest kan halen, maar dat ik me niet meer kan herinneren waarom, of wanneer ik ze heb weggegooid. Het lijkt wel alsof echte waarde iets is dat je alleen achteraf kunt bepalen.