Mijn ouders vierden onlangs hun 50-jarige huwelijk. Op zich niets bijzonders, maar het zette me wel aan het denken. Niemand kan zijn ouders kiezen, maar als je dat wel zou kunnen, zou je dan je eigen ouders kiezen? Hebben ze het, als je naar je jeugd terugkijkt, goed gedaan? Nu weet ik uit eigen ervaring dat opvoeden niet makkelijk is, je probeert goed te doen maar vaak heb je geen flauw idee waar je mee bezig bent en hoop je er maar het beste van. Met alleen heel veel liefde kom je er niet.

Natuurlijk is het een zinloze gedachte-oefening, je bent geworden wie je bent en het is nagenoeg onmogelijk om je bij jezelf iemand anders voor te stellen. Dat je ouders fouten hebben gemaakt is logisch, dat andere ouders andere fouten zouden hebben gemaakt ook. Als je andere opvoeders had gehad zou je iemand anders zijn, de vraag is of je dat wel zou willen en of, als je iemand anders zou willen zijn dan je uiteindelijk bent geworden, dat de schuld van je ouders of van jezelf is.

Ik ben blij dat mijn ouders me niet teveel hebben geprobeerd te sturen, ze gaven me al vroeg het vertrouwen dat ik mijn eigen leven kon inrichten en daardoor heb ik op mezelf leren staan. Toch voel ik wel een tere schuld. Zij waren jong toen ze mij kregen. Hoe gewild een kind ook is, het gooit het leven van zijn ouders volledig om. Je kunt de vraag dus ook stellen wie mijn ouders zouden zijn geworden als ze mij niet hadden gehad en hoeveel  ik heb bijgedragen aan hoe zij zichzelf konden ontwikkelen. Opvoeding werkt naar twee kanten. Ik zou nooit zijn geworden wie ik ben zonder mijn zoontje en ik kan en wil me ook geen ander leven meer voorstellen.