Als je goed naar mensen kijkt zijn de meeste best wel mooi. Men zegt wel eens dat liefde blind maakt maar dat is niet waar. Liefde opent de ogen voor alle schoonheid die je als niet verliefde slaapwandelaar vaak mist. Maar wat ik niet zo goed snap is waarom de meeste mensen het anderen zo moeilijk maken om hun schoonheid te kunnen zien. Waarom zo velen zichzelf zo lelijk presenteren. Ik zie ze overal om me heen, mensen met afhangende schouders, kauwgom kauwend met een afkeurende sneer om hun mond. Ik zie ze cynisch om zich heen kijken of iedereen wel goed kan zien hoeveel lak zij aan anderen hebben. Het lijkt wel alsof iedereen probeert zijn onafhankelijkheid te tonen door er zo ongeïnteresseerd mogelijk uit te zien.

Ik ken iemand die zich rustig en elegant beweegt, netjes verzorgd en openlijk lacht. Iemand die altijd geïnteresseerd luistert en je het gevoel weet te geven dat je jezelf niet hoeft te verstoppen. Iemand met zachte stem die niet gelijk over zichzelf begint of met een mening klaar staat. Iemand met brede interesses en een soepele geest.

Wat denk je, zijn mijn ogen gesloten of geopend?