Op vakantie hebben mijn zoontje en ik een poos in een klaverveldje naar klavertjes vier gezocht. Op onze hurken of liggend op onze zij, met de geur van gras, centimeter voor centimeter de grond naspeurend. Later hebben we op een kiezelstrandje nog naar mooie steentjes gezocht en een middag naar het komen en gaan van de branding gekeken. Dit alles deed me denken aan de tijd dat ik als kind voor het raam uren naar de regen kon kijken of door bijna dichtgeknepen oogleden naar het zonlicht. Soms als mijn ogen bijna dicht waren zag ik allerlei mooie vormpjes en kleuren, door mijn oogleden dan meer of minder dicht te knijpen kon ik die laten bewegen of van kleur laten veranderen. Op al deze momenten is tijd niet van belang. Besta je zonder horloge. Je realiseert je, als je ermee stopt, dat je even in de pas met de wereld hebt gelopen, niet harder niet zachter.