Deze minder bekende film van John Huston uit 1957 heb ik voor het eerst gezien toen ik een jaar of 10 was. Nu ik hem 36 jaar later voor de tweede keer keek, bleek er veel te zijn blijven hangen. Het is jammer dat er nu niet meer zo veel aandacht voor deze film is, John Huston heeft er tijdens een interview zelf ooit over gezegd dat het één van zijn beste films was en Deborah Kerr heeft er terecht een Oscarnominatie voor gekregen. Het verhaal gaat over een marinier (Robert Mitchum) die in 1944 op een Zuiderzee eiland aanspoelt. Dit eiland is verlaten op één achtergebleven non na (Deborah Kerr). Net als het ernaar uit ziet dat ze met hun tweeën makkelijk op het eiland kunnen overleven, landt er een bataljon Japanners. De marinier en de non worden verplicht om hun toevlucht in een grot te nemen en de marinier, verrast als hij is door de kracht en humor van de non, wordt op haar verliefd.

Ik weet niet wat het is met films uit deze tijd. Ze zijn niet alleen plezierig om naar te kijken maar ze ‘liggen ook lekker op de maag’. Het verhaal wordt op een rustige, pretentieloze manier verteld en er gebeurt niets wereldschokkend. Toch weet het te boeien en leef je met de hoofdpersonen mee. In dit geval zeker omdat zowel Mitchum als Kerr beiden een prachtprestatie neerzetten. Deze film is een beetje ondergesneeuwd door andere Huston films zoals The Asphalt Jungle en The African Queen, toch heeft hij nog niets van zijn magie verloren. Ik weet zeker dat ik hem nog wel een keer ga kijken.