Afgelopen zomer zijn we naar Noorwegen geweest. Wat me nog het meeste is bijgebleven was de Hardangervidda, een 8000 km² groot natuurgebied dat wordt omringd door bergtoppen. Dit gebied ligt op zo’n 1200 tot 1400 meter hoogte en is het restant van een berggebied dat tijdens de ijstijd door gletsjers is gladgeslepen. Aan de Noordkant van de Hardangervidda ligt op 1900 meter hoogte de Hardangerjøkulen, de grootste gletsjer van het gebied. Toen wij er midden in de zomer waren, lag de temperatuur op deze hoogvlakte vele graden lager dan in het omringende gebied. Op veel plekken lag nog steeds sneeuw. Je ziet er geen bomen, het hoogste dat er groeit zijn enkele lage, door de wind geteisterde struikjes. Hier en daar staan plukken wolgras en overal liggen enorme met korstmos begroeide keien. Het regent er vaak en hard.  Op de grote open vlaktes liggen veel door glinsterende stroompjes water met elkaar verbonden meren. Omdat het water niet makkelijk via de rotsachtige bodem wegloopt, liggen de meren als grote plassen op verschillende hoogtes van elkaar. Als je op een heuvel staat kun je ver over het golvende landschap uitkijken en zie je aan de horizon de toppen van de bergruggen en de gletsjer.

Lees  ook: Mont Blanc.