Mijn zoontjes speelgoed tractor is gisteren verkocht. Jarenlang heeft hij er mee gereden en hij heeft er bergen zand mee verplaatst, tot hij er te groot voor werd. Een jaar lang heeft hij nog bij ons in de schuur gestaan, maar uiteindelijk was mijn zoontje het met ons eens en moest hij toch maar worden verkocht. Mijn zoontje heeft afscheid genomen en de tractor is opgehaald. Toen de nieuwe eigenaar er mee wegreed heeft mijn zoontje hard moeten huilen. Hij vond het heel erg dat hij er nooit meer mee kon spelen.

 

Nog niet zo lang geleden was mijn zoontje er nog heilig van overtuigd dat hij later Batman zou worden. Hij heeft alle tekenfilms bestudeerd, alle Lego verzameld en schetsboeken volgetekend met ontwerpen voor Batarangs en Batmobiels. Tot hij laatst bij me kwam en verdrietig zij dat hij niet meer geloofde dat hij later echt Batman kon worden.

 

Mijn zoontje houdt nog steeds van knuffelen en springt nog steeds tegen me op als ik thuiskom. Toch zal hij straks zijn knuffels laten liggen en me op het schoolplein geen afscheidszoen meer geven. Hoewel ik mijn zoontje met veel plezier zie opgroeien, word ik er soms ook verdrietig om. Met elk jaar neemt hij meer afscheid van zijn jeugd, je vraagt je soms af waarom kleine kinderen zo snel groot willen worden.