Deze paddenstoelen kom ik het vaakst naast een wandelpad  tussen het gras tegen, ze hebben een sterke voorkeur voor de klei- en kalkrijke humus van loofbossen en kunnen zo’n 15cm hoog worden. Er is eigenlijk geen enkele andere paddenstoel waar je hem mee kunt verwarren, hoogstens met de zwarte kluifzwam waar je soms bijna witte exemplaren van kunt vinden.  Bij de zwarte kluifzwam zit de hoedrand echter vast aan de steel, terwijl deze bij de witte loszit. Van beide soorten is de hoed flink verfrommeld en ziet die eruit als een weggegooid tissue, terwijl de holle steel in de lengte diepe groeven en ribbels heeft.

Ondanks dat deze paddenstoel een lekkere geur heeft kun je hem beter niet eten. Mijn enigszins verouderde paddenstoelengids geeft aan dat hij eetbaar is, maar recent onderzoek heeft aangetoond dat er kankerverwekkende stoffen in zitten en je een flinke vergiftiging of darmklachten kunt oplopen als je hem rauw eet. Tevens wordt het consumeren van deze padenstoel gelinkt aan amyotrofe laterale sclerose (ALS), een uitermate ernstige en dodelijke ziekte, die zich pas jaren of decennia later kan openbaren.

Zijn Nederlandse naam dankt hij aan de gelijkenis met een hondenkluif maar men noemt hem ook wel elvenzadel. In het Engels heten deze  paddenstoelen “elfin saddles of white saddles.” Oorspronkelijk werd deze soort beschreven als Phallus crispus (1772), maar sinds 1882 heet hij officieel Helvella crispa. Helvella was de naam van een Italiaans kruid dat met morieljes werd geassocieerd en cripspa betekent gekreukeld.

Klik hier voor meer berichten over paddenstoelen en hier voor meer foto’s.