In mijn vorige stukje over ogen gaf ik al aan dat dit dier in verhouding de grootste ogen van alle dieren heeft. Deze ogen zijn extreem gevoelig en kunnen het kleinste spoortje licht opvangen. De Vampierinktvis (vampyrotenthis infernalis, letterlijk, vampierinktvis uit de hel) is de laatste van een uitgestorven geslacht. Een soort die kenmerken van zowel inktvissen als octopussen heeft. Hij wordt tot 30cm. groot, heeft een webachtige huid, of mantel, tussen zijn tentakels en oorachtige flappen achter zijn ogen waarmee hij zich voortbeweegt. Net als de Blobvis heeft hij vrijwel geen spiermassa en bestaat grotendeels uit gelei. Ze leven op grotere dieptes waar niet alleen weinig licht doordringt maar waar het ook slechts 2 tot 6 graden warm wordt en er nagenoeg geen zuurstof meer in het water zit. Zoals de meeste dieren die op deze dieptes leven heeft hij een extreem laag metabolisme. De huid van de Vampierinktvis is overdekt met photophoren (lichtgevende cellen) en deze geven hem het vermogen om zeer gecontroleerd op te lichten, de meeste van deze lichtgevende cellen zitten op de punten van zijn tentakels en achter zijn oren.

De Vampierinktvis heeft geheel eigen strategieën om aan aanvallers te ontsnappen. De eerste is zijn vermogen om een wolk lichtgevend slijm uit te scheiden. Inkt zou in deze donkere dieptes geen effect hebben, maar deze lichtgevende wolk leid de jager af zodat de Vampierinktvis zich rustig in het donker kan terugtrekken. De tweede is zijn vermogen om zich binnenste buiten te keren. Hij vouwt dan zijn mantel om zich heen. De binnenkant van deze mantel is zwart en bezet met stekels, door de topjes van zijn tentakels op te laten lichten leid hij de aandacht van zijn kwetsbare lijf af. Mocht zo’n tentakel worden afgebeten dan kan hij deze weer laten aangroeien. Als laatste ontsnappingstruc gebruikt hij de grote photophoren die achter op zijn lijf zitten, deze kunnen als ogen oplichten. Als hij ze dan weer langzaam laat doven lijkt het net alsof hij snel is weggezwommen