Ik heb, net als ieder ander, graag (en helaas ook vaak) een mening. Maar regelmatig wordt bij mij in een discussie het fundament onder zo’n mening weggeslagen. Je zou dus denken dat ik nu wel wat voorzichtiger met mijn mening zou omspringen. Mooi niet dus, hoewel ik er echt op let, ik mezelf probeer te censureren, betrap ik me er toch nog wel eens op dat ik een mening ventileer. Hoe komt dat toch? Waar komt toch die neiging vandaan om niet alleen iets te vinden, maar dat ook nog eens uit te willen spreken? Ik weet dat het gevaarlijk kan zijn, voor je het weet deelt iemand je mening en over het algemeen worden gedeelde meningen er niet genuanceerder op. Het gevaar is dat zo’n mening zo bepalend kan worden, dat je er zelfs niet meer over durft te discussiëren.

Ik kan er best begrip voor opbrengen, als ik iemand ongevraagd een mening hoor ventileren. Als ik het al moeilijk vind om mijn mening voor me te houden, hoe moeilijk moet het dan wel niet voor een ander zijn? Of geef ik nu te makkelijk een mening over iemand anders, en ben ik niet genuanceerd genoeg?

Lees ook: Democratie en schuttingtermen en De tirannie van de geloofsovertuiging.